Της Ματίνας Ιατροπούλου
Κλείνει την τηλεόραση νευριασμένα.
Κάπου σ’ αυτό το χείμαρρο πληροφοριών, νιώθει πως έχει χάσει την όρεξή της για προσπάθεια. Οι εξελίξεις στο κοινωνικό και πολιτικό κάδρο προχωρούν εφιαλτικά. Κι εκείνη, πρέπει για άλλη μια μέρα να βγει έξω, να δουλέψει, να συναναστραφεί, να ανεχτεί, να αδικηθεί, να ματώσει.
Νιώθει σα σκλάβα στην ίδια της τη ζωή που πουλιέται και αγοράζεται καθημερινά, με συνοπτικές διαδικασίες.
Κοιτάζει το ημερολόγιο. 9 Ιουλίου Για όποιον ξέρει ιστορία, εκείνο πάντα λέει την αλήθεια.
9 Ιουλίου 1793: ψηφίζεται η Πράξη κατά της δουλείας στις περιοχές του Άνω Καναδά.Ο υπολοχαγός και κυβερνήτης J.G.Simcoe, υποστηρικτής της κατάργησης του βάρβαρου αυτού θεσμού και θεωρώντας τον ως προσβολή κατά της θρησκείας, επιτυγχάνει τη θέσπιση του νόμου.
Για πολλούς η κίνησή του είναι παράλογη, για άλλους μια μεγαλειώδης νίκη για τα δεδομένα της εποχής. Για τον ίδιο, έχοντας αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο στενά μυαλά της τότε υψηλής κοινωνίας, ο νόμος αυτός ήταν ένας συμβιβασμός. Ουσιαστικά, δεν ελευθέρωνε κανένα δούλο. Απαγόρευε την εισαγωγή νέων στη χώρα, αλλά ξεκαθάριζε πως αυτοί που υπηρετούσαν ήδη θα παρέμεναν δούλοι μέχρι το θάνατό τους.
Τα παιδιά που θα γεννιούνταν από γυναίκες δούλους, θα αφήνονταν ελεύθερα όταν έκλειναν τα 25 τους χρόνια. Στα 25 τους λοιπόν, σκέφτεται. Σε άλλους καιρούς, με τόσο διαφορετικές αντιλήψεις για τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, υπήρξαν κάποιοι που κατάλαβαν και πάλεψαν για τα δικαιώματα του ανθρώπου να ανήκει στον εαυτό του. Γιατί τότε, όταν ένας άνθρωπος αποτελούσε ιδιοκτησία, ήταν γνωστό και γραμμένο παντού πάνω του.
Δεν προσπαθούσε κανείς να τον πείσει πως αποφασίζει μόνος του, πως η ζωή του θα είναι μια θάλασσα από επιλογές πολυτέλειας. Στο σήμερα, η κατάσταση έγινε πολύ πιο επικίνδυνη και οι άνθρωποι αστραφτερές διαφημίσεις σύγχρονης δουλείας. Με μία διαφορά: για μας δεν υπάρχει νόμος που να λέει πότε θα αποδεσμευτούμε από τις υπηρεσίες μας. Βάζει τους τελευταίους φακέλους της στην τσάντα και τραβάει την πόρτα φεύγοντας.
Στην οθόνη του υπολογιστή που παραμένει αναμμένη, η δήλωση του Simcoe φωτίζει το δωμάτιο. ‘’Μπορούμε πλέον να προσβλέπουμε με βεβαιότητα στη χειραφέτηση των απογόνων μας’’.
Κάπου σ’ αυτό το χείμαρρο πληροφοριών, νιώθει πως έχει χάσει την όρεξή της για προσπάθεια. Οι εξελίξεις στο κοινωνικό και πολιτικό κάδρο προχωρούν εφιαλτικά. Κι εκείνη, πρέπει για άλλη μια μέρα να βγει έξω, να δουλέψει, να συναναστραφεί, να ανεχτεί, να αδικηθεί, να ματώσει.
Νιώθει σα σκλάβα στην ίδια της τη ζωή που πουλιέται και αγοράζεται καθημερινά, με συνοπτικές διαδικασίες.
Κοιτάζει το ημερολόγιο. 9 Ιουλίου Για όποιον ξέρει ιστορία, εκείνο πάντα λέει την αλήθεια.
9 Ιουλίου 1793: ψηφίζεται η Πράξη κατά της δουλείας στις περιοχές του Άνω Καναδά.Ο υπολοχαγός και κυβερνήτης J.G.Simcoe, υποστηρικτής της κατάργησης του βάρβαρου αυτού θεσμού και θεωρώντας τον ως προσβολή κατά της θρησκείας, επιτυγχάνει τη θέσπιση του νόμου.
Για πολλούς η κίνησή του είναι παράλογη, για άλλους μια μεγαλειώδης νίκη για τα δεδομένα της εποχής. Για τον ίδιο, έχοντας αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο στενά μυαλά της τότε υψηλής κοινωνίας, ο νόμος αυτός ήταν ένας συμβιβασμός. Ουσιαστικά, δεν ελευθέρωνε κανένα δούλο. Απαγόρευε την εισαγωγή νέων στη χώρα, αλλά ξεκαθάριζε πως αυτοί που υπηρετούσαν ήδη θα παρέμεναν δούλοι μέχρι το θάνατό τους.
Τα παιδιά που θα γεννιούνταν από γυναίκες δούλους, θα αφήνονταν ελεύθερα όταν έκλειναν τα 25 τους χρόνια. Στα 25 τους λοιπόν, σκέφτεται. Σε άλλους καιρούς, με τόσο διαφορετικές αντιλήψεις για τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, υπήρξαν κάποιοι που κατάλαβαν και πάλεψαν για τα δικαιώματα του ανθρώπου να ανήκει στον εαυτό του. Γιατί τότε, όταν ένας άνθρωπος αποτελούσε ιδιοκτησία, ήταν γνωστό και γραμμένο παντού πάνω του.
Δεν προσπαθούσε κανείς να τον πείσει πως αποφασίζει μόνος του, πως η ζωή του θα είναι μια θάλασσα από επιλογές πολυτέλειας. Στο σήμερα, η κατάσταση έγινε πολύ πιο επικίνδυνη και οι άνθρωποι αστραφτερές διαφημίσεις σύγχρονης δουλείας. Με μία διαφορά: για μας δεν υπάρχει νόμος που να λέει πότε θα αποδεσμευτούμε από τις υπηρεσίες μας. Βάζει τους τελευταίους φακέλους της στην τσάντα και τραβάει την πόρτα φεύγοντας.
Στην οθόνη του υπολογιστή που παραμένει αναμμένη, η δήλωση του Simcoe φωτίζει το δωμάτιο. ‘’Μπορούμε πλέον να προσβλέπουμε με βεβαιότητα στη χειραφέτηση των απογόνων μας’’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου