Της Στεύης Τσούτση.
Δεν είναι ο έρωτας για σένα, είπες. Κλείστηκες στον εαυτό σου κι απόμεινες να πενθείς τις μέρες που πέρασαν. Και να τρέμεις όλες εκείνες που είναι γραφτό να έρθουν χωρίς αυτόν.
Ναι, για εκείνο το μαλάκα που σου γάμησε τα πάντα, λέω. Ψυχή, αυτοεκτίμηση, πίστη στη ζωή. Εκείνο τον καραγκιόζη που ούτε μια φορά δε σου φέρθηκε σαν σε άνθρωπο. Ήσουν το θύμα του. Ήσουν η καβάτζα του. Ήσουν η εύκολη λύση. Η πάντα εκεί.
Κι όταν αυτός, ο πάντα απών την έκανε για άλλες πολιτείες, εσύ μαυροφορέθηκες στη μνήμη του.
Λες κι έχασε η Βενετιά βελόνι. Σκατά στα μούτρα του.
Κι έκλαψες για πάρτη του. Κι είπες πάει, τέλος. Αφού δεν ήταν αυτός ο ένας, ο άνδρας που θα μείνει δίπλα σου, κανείς άλλος δε θα βρεθεί να το κάνει.
Χαζή είσαι, να το ξέρεις. Τόσο χαζή που συγχίζομαι και μόνο να σκέφτομαι το κακό που κάνεις στον εαυτό σου.
Για μια λάθος επιλογή, για έναν άνδρα που στάθηκε κάτι λιγότερο κι από λίγος, αυθυποβάλλεσαι ότι εσένα σου αρμόζει η μοναξιά.
Ποιός άνθρωπος, μωρέ, γεννήθηκε για να είναι μόνος; Ποιός αντέχει να μην έχει ψυχή δίπλα του να μοιράζεται τη ζωή;
Πόσο εύκολα το λες ότι δεν είναι ο έρωτας για σένα;
Αρνείσαι να ψάξεις, το καταλαβαίνω. Αρνείσαι και μόνο να σκεφτείς να μπεις στο στίβο της αναζήτησης ενός ανθρώπου. Κι αυτό μπορώ να το καταλάβω. Αλλά το να κλείνεις πεισματικά τα μάτια και να μη βλέπεις τις ευκαιρίες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου, αυτό με δαιμονίζει.
Τι θα την κάνεις την αγάπη που έχεις να δώσεις; Σε ποια ντουλάπια θα την κρύψεις για να ξεχάσεις κι εσύ η ίδια ότι υπάρχει κι έτσι να μη σε πονάει; Δε μας πονά αυτό που δε θυμόμαστε, σωστά; Λάθος φίλη μου. Λάθος τραγικό. Κρύβοντας τα ζόρια μας δεν τα λύνουμε. Απλά τα κάνουμε δεκαπλάσια.
Πέτυχες έναν άνδρα που δεν έκανε για σένα κάποτε. Κι εγώ. Κι όχι μόνο έναν αλλά δε σου λέω αριθμό για να μη σε σοκάρω. Και τι πάει να πει αυτό; Κατεβάσαμε ρολά σα γυναίκες κι απομένουμε να βλέπουμε τους άλλους να φτιάχνουν σπίτια;
Κούνα το κεφάλι σου και πάρε τη ζωή αλλιώς.
Ξέχνα τον και πήγαινε παρακάτω. Γιατί μπορείς κι ας μη θέλεις. Γιατί επιβάλλεται να πιεστείς να το κάνεις.
Κι ας μην είναι αυτός που θα έρθει ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Δικό σου είναι το παραμύθι που να πάρει και να σηκώσει, το φτιάχνεις όπως θέλεις. Το διαμορφώνεις για να έχεις το happy end που γουστάρεις.
Αλλά το να κλειστείς στον εαυτό σου δεν είναι λύση. Αντίθετα, είναι καταδίκη. Και δε σου αξίζει. Κι αν θες να στο πω κι αλλιώς, τούτη την ψυχή που κρύβεις μέσα σου, τούτη τη δοτικότητα κι όλα τα καντάρια της αγάπης που κουβαλάς είναι ντροπή να τα αφήσεις να μουχλιάσουν ανεκμετάλλευτα. Χάρισέ τα. Απλόχερα δώσε τα.
Κι ας μην έχει βρεθεί ακόμη άνδρας που θα τα εκτιμήσει. Θα του έρθει κι αυτού η ώρα. Κι όταν έρθει, γιατί θα έρθει, στο ορκίζομαι, δε θα πιστεύεις αυτό που σε βρήκε. Και θα φασκελώνεσαι στον καθρέφτη για όλη τη στενοχώρια που πέρασες με ηττοπάθειες και λοιπές μοναχουλίστικες βλακείες.
Άντε ξεκούνα λοιπόν από τα στάσιμα, πάψε τα κλάματα και άνοιξε τα μάτια σου.
Υπάρχουν άνδρες πολλοί εκεί έξω, χαζή μου φίλη. Άνδρες που τους κλείνεις την πόρτα αρνούμενη να τους ρίξεις κι ένα βλέμμα.
Μήπως ήρθε η ώρα να συστηθείς;
Ναι, για εκείνο το μαλάκα που σου γάμησε τα πάντα, λέω. Ψυχή, αυτοεκτίμηση, πίστη στη ζωή. Εκείνο τον καραγκιόζη που ούτε μια φορά δε σου φέρθηκε σαν σε άνθρωπο. Ήσουν το θύμα του. Ήσουν η καβάτζα του. Ήσουν η εύκολη λύση. Η πάντα εκεί.
Κι όταν αυτός, ο πάντα απών την έκανε για άλλες πολιτείες, εσύ μαυροφορέθηκες στη μνήμη του.
Λες κι έχασε η Βενετιά βελόνι. Σκατά στα μούτρα του.
Κι έκλαψες για πάρτη του. Κι είπες πάει, τέλος. Αφού δεν ήταν αυτός ο ένας, ο άνδρας που θα μείνει δίπλα σου, κανείς άλλος δε θα βρεθεί να το κάνει.
Χαζή είσαι, να το ξέρεις. Τόσο χαζή που συγχίζομαι και μόνο να σκέφτομαι το κακό που κάνεις στον εαυτό σου.
Για μια λάθος επιλογή, για έναν άνδρα που στάθηκε κάτι λιγότερο κι από λίγος, αυθυποβάλλεσαι ότι εσένα σου αρμόζει η μοναξιά.
Ποιός άνθρωπος, μωρέ, γεννήθηκε για να είναι μόνος; Ποιός αντέχει να μην έχει ψυχή δίπλα του να μοιράζεται τη ζωή;
Πόσο εύκολα το λες ότι δεν είναι ο έρωτας για σένα;
Αρνείσαι να ψάξεις, το καταλαβαίνω. Αρνείσαι και μόνο να σκεφτείς να μπεις στο στίβο της αναζήτησης ενός ανθρώπου. Κι αυτό μπορώ να το καταλάβω. Αλλά το να κλείνεις πεισματικά τα μάτια και να μη βλέπεις τις ευκαιρίες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου, αυτό με δαιμονίζει.
Τι θα την κάνεις την αγάπη που έχεις να δώσεις; Σε ποια ντουλάπια θα την κρύψεις για να ξεχάσεις κι εσύ η ίδια ότι υπάρχει κι έτσι να μη σε πονάει; Δε μας πονά αυτό που δε θυμόμαστε, σωστά; Λάθος φίλη μου. Λάθος τραγικό. Κρύβοντας τα ζόρια μας δεν τα λύνουμε. Απλά τα κάνουμε δεκαπλάσια.
Πέτυχες έναν άνδρα που δεν έκανε για σένα κάποτε. Κι εγώ. Κι όχι μόνο έναν αλλά δε σου λέω αριθμό για να μη σε σοκάρω. Και τι πάει να πει αυτό; Κατεβάσαμε ρολά σα γυναίκες κι απομένουμε να βλέπουμε τους άλλους να φτιάχνουν σπίτια;
Κούνα το κεφάλι σου και πάρε τη ζωή αλλιώς.
Ξέχνα τον και πήγαινε παρακάτω. Γιατί μπορείς κι ας μη θέλεις. Γιατί επιβάλλεται να πιεστείς να το κάνεις.
Κι ας μην είναι αυτός που θα έρθει ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Δικό σου είναι το παραμύθι που να πάρει και να σηκώσει, το φτιάχνεις όπως θέλεις. Το διαμορφώνεις για να έχεις το happy end που γουστάρεις.
Αλλά το να κλειστείς στον εαυτό σου δεν είναι λύση. Αντίθετα, είναι καταδίκη. Και δε σου αξίζει. Κι αν θες να στο πω κι αλλιώς, τούτη την ψυχή που κρύβεις μέσα σου, τούτη τη δοτικότητα κι όλα τα καντάρια της αγάπης που κουβαλάς είναι ντροπή να τα αφήσεις να μουχλιάσουν ανεκμετάλλευτα. Χάρισέ τα. Απλόχερα δώσε τα.
Κι ας μην έχει βρεθεί ακόμη άνδρας που θα τα εκτιμήσει. Θα του έρθει κι αυτού η ώρα. Κι όταν έρθει, γιατί θα έρθει, στο ορκίζομαι, δε θα πιστεύεις αυτό που σε βρήκε. Και θα φασκελώνεσαι στον καθρέφτη για όλη τη στενοχώρια που πέρασες με ηττοπάθειες και λοιπές μοναχουλίστικες βλακείες.
Άντε ξεκούνα λοιπόν από τα στάσιμα, πάψε τα κλάματα και άνοιξε τα μάτια σου.
Υπάρχουν άνδρες πολλοί εκεί έξω, χαζή μου φίλη. Άνδρες που τους κλείνεις την πόρτα αρνούμενη να τους ρίξεις κι ένα βλέμμα.
Μήπως ήρθε η ώρα να συστηθείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου