Στη ζωή μας γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους σε καθημερινή βάση. Οι περισσότεροι είναι απλές γνωριμίες, τυχαίες συναντήσεις του ενός «χαίρω πολύ» που την επόμενη στιγμή έχεις ξεχάσει το όνομά τους. Κάποιοι άλλοι, λιγότεροι στον αριθμό, είναι αυτοί που λέμε «γνωστοί». Όσοι θα χαιρετίσεις στο δρόμο, θα χαρείς που θα τους δεις έστω και τυχαία, θα πείτε εν συντομία τα νέα σας και θα υποσχεθείτε να πάτε για καφέ, ενώ ξέρετε αμφότεροι πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Είναι και μερικοί άλλοι, που κατατάσσονται στην κατηγορία «φίλοι».
Περίεργη κατηγορία η τελευταία, μικρή σε κάθε δεδομένη στιγμή, εφόσον περιέχει λίγους και εκλεκτούς, συνολικά όμως τεράστια καθώς είναι γοργά εναλλασσόμενη και συνεχώς αυξομειώνεται. Φίλοι σχολικοί, άλλοι από το δημοτικό και διαφορετικοί πάλι από το γυμνάσιο, φίλοι από το φροντιστήριο, το γυμναστήριο, από τα αγγλικά, από το πανεπιστήμιο, το μάστερ, τη δουλειά, φιλικά ζευγάρια, φίλοι φίλων. Κάποιοι έμειναν για λίγο, κάποιοι για λίγο παραπάνω κι άλλοι δεν έφυγαν ποτέ. Με κάποιους γουστάρεις να πίνεις μπίρες και να βγαίνεις για μπαρότσαρκες ως τα ξημερώματα, με κάποιους μιλάς μόνο για ποδόσφαιρο ή μόδα, με άλλους κάνεις τις σοβαρές τις συζητήσεις.
Είναι κι εκείνη η χούφτα ανθρώπων, εκείνοι οι πολύ σπάνιοι, που είσαστε φίλοι από τότε που φορούσατε ακόμα πάνες, σας έσπρωχναν σε διπλανά καρότσια και ανταλλάσσατε πιπίλες στα κρυφά. Οι παιδικοί σου φίλοι, που μεγαλώσατε μαζί, μαζί ανακαλύψατε τον κόσμο και αργότερα μαζί τον αμφισβητήσατε. Είχατε τα ίδια ερεθίσματα στην ευαίσθητη εποχή που διαμορφώθηκε η προσωπικότητά σας, αντιμετωπίσατε μαζί τις πρώτες σας φοβίες, ενθουσιαστήκατε με τα πρώτα καρδιοχτύπια και ξεπεράσατε μαζί τις πρώτες απογοητεύσεις της ζωής.
Είναι όλα αυτά τα «πρώτα» που κάνουν μια σχέση μοναδική, γιατί είναι ακριβώς αυτά που θα συζητάτε μετά από χρόνια σε κάποια βεράντα με ένα ποτήρι φθηνό κρασί στο χέρι και θα σας φέρνουν ξανά στα χείλη ένα ξέγνοιαστο χαμόγελο. Γιατί είναι αυτές οι κοινές εμπειρίες που δένουν τους ανθρώπους, είναι αυτές που κρατάνε μια φιλία ζωντανή και απυρόβλητη και είναι ο λόγος που τα κοινά στοιχεία θα ξεπερνούν πάντα τις διαφορές.
Όσους φίλους κι αν κάνεις στην πορεία, μ’ εκείνους θα είναι πάντα διαφορετικά. Όταν ανταμώνετε μετά από πολύ καιρό, μοιάζει να ήταν χθες που τα πίνατε παρέα. Ο χρόνος και η απόσταση δεν κατάφεραν να σας αλλοιώσουν, αντίθετα φαίνεται να έχουν πετύχει το αντίθετο αποτέλεσμα και να σας έχουν φέρει ακόμα πιο κοντά.
Στη συντροφιά τους είσαι πάντα ο αληθινός σου εαυτός, εκείνος που είναι ζηλιάρης και κακομαθημένος, ευαίσθητος και ρεαλιστής, ξενέρωτος και απαισιόδοξος, ονειροπόλος και ρομαντικός, ή και όλα αυτά μαζί. Δε χρειάζεται να επιλέξεις τον κουλτουριάρη εαυτό, τον ψαγμένο ή τον ανάλαφρο. Μαζί τους θα αισθάνεσαι πάντα οικεία και δε θα χρειαστεί ποτέ να υποκριθείς μπροστά τους.
Μαζί τους όμως, θα βάλεις στην άκρη τον άλλο εαυτό σου τον μίζερο, εκείνον που έχει σχηματίσει βαθούλωμα στον καναπέ και φλερτάρει με την κατάθλιψη. Γιατί μαζί τους δε θα βαριέσαι ποτέ να βγεις έξω, μαζί τους μόνο θα ξαναβρείς εκείνο το χαμένο εαυτό σου τον κοινωνικό, το χιουμορίστα, τον ευχάριστο.
Είναι εκείνοι που δε χρειάζονται αποδείξεις της αγάπης σου, ούτε δώρα σε γενέθλια και καθημερινά τηλέφωνα. Γιατί έχουν μάθει όλα αυτά τα χρόνια να μη μετράνε τη φιλία σας και να μην τη βάζουν σε καλούπια.
Είναι αυτοί που θα καταλάβουν τα ξεσπάσματά σου και θα σου δώσουν δίκιο, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε κοιτάνε στραβά και σε αμφισβητούνε. Είναι αυτοί που θα είναι εκεί να υπομείνουν τις γκρίνιες σου και την κουραστική πολυλογία σου και θα σ’ αγαπάνε γι’ αυτά.
Εκείνοι που αποκρυπτογραφούν τα νοήματα της κάθε σου έκφρασης και ξέρουν κάθε φορά ακριβώς τα σωστά λόγια που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα. Ξέρουν πότε οι ερωτήσεις σου χρειάζονται απάντηση και πότε να τις αφήσουν να αιωρούνται στον αέρα.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι το τόσο καλό έκανες για να τους αξίζεις. Είναι λοιπόν αυτοί οι φίλοι που λέγαμε πριν πως δεν έφυγαν ποτέ, και τελικά θα καταλήξετε ξανά σε διπλανά καροτσάκια, μόνο που αυτή τη φορά θα τα σπρώχνετε οι ίδιοι.
Εξάλλου, είναι και οι μόνοι που γνωρίζουν εκείνη την ιστορία με το γεμάτο ταψί ροξάκια που εξαφανίστηκαν μέσα σ’ ένα βράδυ, ενώ εσύ τυχαία κι εντελώς συμπτωματικά έκανες κάθε μία ώρα βόλτα στην κουζίνα.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ευαγγελοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου