Μυρτώ Αθανασοπούλου
Published Σεπτεμβρίου 6, 2015 by sofiaathanasiadou
Είναι αλήθεια ότι ανησυχώ για το αν είμαι
καλή μάνα πιο συχνά απ’ όσο θα ήταν ίσως υγιές. Βέβαια, ξέρω πως ό,τι
και να κάνω θα βρεθεί κάποιος να ανησυχήσει περισσότερο από μένα για τις
επιπτώσεις που θα έχω στο παιδί μου. Ας ελπίσουμε ότι θα επιβιώσει.
Ακολουθεί λίστα με τα «λάθη» που κάνω καθημερινά.
Αφήνω το παιδί να βλέπει παιδικά στον υπολογιστή.
Λέω πολλά όχι και μη.
Το ταΐζω λουκανικοπιτάκια.
Το βάζω να μου υπόσχεται ότι η συμπεριφορά του θα είναι άριστη.
Δεν του αγοράζω βιολογικά φρούτα και λαχανικά.
Όταν μου λέει ότι δεν θέλει να φάει, δεν ανησυχώ.
Το αφήνω να αλλάζει ρούχα τρεις φορές τη μέρα.
Έχει ακόμα πιπίλα στα 3 του και δυσκολεύεται να την κόψει.
Μερικές φορές ξεχνάμε να πλύνουμε τα δόντια μας το βράδυ.
Το φιλάω, το αγκαλιάζω και το γαργαλάω συνέχεια. Το κακομαθαίνω.
Ζεσταίνω το φαΐ του στο φούρνο μικροκυμάτων.
Δεν είμαι πάντα σταθερή στις απόψεις μου.
Του είπα ότι η αντιψειρική λοσιόν είναι καλλυντικό που δυναμώνει τα μαλλιά.
Διαβάζω όλα τα αμερικάνικα κείμενα για την ανατροφή των παιδιών, αλλά τις περισσότερες φορές μένω ν’ αναρωτιέμαι.
Δεν του είπα ότι το σκυλί της γιαγιάς πήγε στον ουρανό. Του είπα ότι πέθανε και δεν θα το ξαναδούμε.
Το έχω βάλει τιμωρία. Δηλαδή του έχω στερήσει κάτι που του αρέσει.
Θήλασα μόνο λίγους μήνες και του έδινα και συμπλήρωμα.
Όταν κάνει αστεία με «κακάκια», γελάω περισσότερο απ’ αυτό.
Το λατρεύω, αλλά σκέφτομαι συχνά με νοσταλγία τη ζωή πριν απ’ αυτό. Ή μάλλον τον ύπνο. Τον ύπνο πριν απ’ αυτό.
Μερικές φορές του βάζω τις φωνές. Περισσότερο απ’ όσο θα ήθελα, ομολογώ.
Μεγάλωσε σε μάρσιπο, γνωστό και ως «θα κακομάθει όλη την ώρα στην αγκαλιά».
Έχω ανεβάσει φωτογραφία του στο facebook.
Λέω συχνά «το παιδί ΣΟΥ» όταν μιλάω στον μπαμπά του.
Επιμένω να τρώει μόνο του και δεν φοβάμαι μην πνιγεί.
Καμιά φορά, ξεχνάω ότι είναι τριών και
του φέρομαι λες και είναι ενήλικας. Καμιά φορά με εκδικείται και μου
φέρεται λες και είναι στην εφηβεία.
Δεν έγραψα αυτό το κείμενο για να πω ουσιαστικά σε όλο τον κόσμο πόσο καλή μάνα είμαι τελικά, ούτε για να ψαρέψω κομπλιμέντα.
Το έγραψα γιατί το ζήτημα του πόσο επηρεάζει τα παιδιά η προσωπικότητά μας, πόσο τα διαμορφώνει, με απασχολεί καθημερινά.
Το ίδιο και το ζήτημα του πόσο δυσκολευόμαστε
να αποδεχτούμε το απλούστατο γεγονός ότι κάθε οικογένεια είναι
διαφορετική, και ότι δεν χωράνε όλοι στο ίδιο καλούπι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου