Γιατί είναι σημαντικό το συναισθηματικό δέσιμο με τον εαυτό μας και τους άλλους

Άρθρο της ψυχολόγου Margaret Paul Ph.D
Μερικές από τις βασικές ανάγκες της παιδικής μας ηλικίας είναι η αγάπη και η συναισθηματική επαφή. Όταν τις εισπράττουμε μαθαίνουμε να νιώθουμε αγαπητοί και αποδεκτοί. Ωστόσο, πολλοί από εμάς μεγαλώνουν χωρίς να εκπληρούνται επαρκώς αυτές οι ανάγκες. Αυτή η έλλειψη επαφής μπορεί να έχει μακροπρόθεσμες σωματικές και ψυχολογικές συνέπειες.
Όταν κάποιος δεν έχει βιώσει το συναισθηματικό δέσιμο ως παιδί θα το αναζητά στην ενήλικη ζωή του. Και δυστυχώς αυτό μπορεί να τον οδηγήσει στο να προσπαθεί να εισπράξει αυτό το συναίσθημα από τους άλλους αντί να μάθει να συντονίζεται συναισθηματικά με τον εαυτό του και με τους άλλους, πράγμα που μπορεί να τον οδηγήσει σε προσωπικά προβλήματα και σε προβλήματα στις σχέσεις του. Στην εργασία μου επικεντρώνομαι στο να βοηθήσω τους ανθρώπους μέσω της απόκτησης της επαφής αρχικά με τον εαυτό τους, τα συναισθήματά τους και την πνευματική καθοδήγηση.
1. Μια εσωτερική μαύρη τρύπα εναντίον της εσωτερικής εκπλήρωσης
Όταν είμαστε αποκομμένοι από τον εαυτό μας, από αυτό που πραγματικά είμαστε, από τα συναισθήματά μας και όταν δε γεμίζουμε τον εαυτό μας με αγάπη μέσω της πνευματικής επαφής, δημιουργούμε μια μαύρη τρύπα εντός μας. Αυτή η μαύρη τρύπα μέσω της αυτοεγκατάλειψης μετατρέπεται σε σκούπα που προσπαθεί να ρουφήξει την αγάπη από τους άλλους. Αυτή η συναισθηματική εξάρτηση τείνει να απομακρύνει τους άλλους και έτσι καταλήγουμε ακόμα πιο λειψοί.
Όταν πάρουμε την ευθύνη της προσωπικής μας ευημερίας και ανοιχτούμε στην αγάπη προς εαυτό, ανοίγουμε μια πόρτα σύνδεσης με μια αστείρευτη πηγή αγάπης. Όταν μαθαίνουμε αυτή την αγάπη να την δίνουμε και να την μοιραζόμαστε με άλλους έρχεται και η βαθύτερη εσωτερική εκπλήρωση.
2. Μοίρασμα της Αγάπης εναντίον αποτυχημένων σχέσεων
Όταν κινούμαστε με γνώμονα την αυτοεγκατάλειψη, δε δενόμαστε με τους άλλους και αποποιούμαστε την ευθύνη των συναισθημάτων μας, το πιο πιθανό είναι να μας έλκουν άτομα που λειτουργούν ομοίως. Κάθε σύντροφος ελπίζει πως ο άλλος θα του καλύψει το κενό της μαύρης τρύπας. Αν και αρχικά φαίνεται πως λειτουργεί για κάποιο διάστημα, εν τέλει ο καθένας νιώθει λειψός και πικραμένος με αποτέλεσμα μια αποτυχημένη σχέση. Δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε απόλυτα τον άλλον. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει ο καθένας για τον εαυτό του και εν συνεχεία να το μοιραστεί με τον άλλον. Δεν μπορούμε να συνδεθούμε με βαθιά αισθήματα αγάπης με τον άλλον αν δε δεθούμε αρχικά με τον εαυτό μας.
Από την εμπειρία μου, το να μοιραζόμαστε την αγάπη με κάποιον που είναι ήδη γεμάτος με αγάπη και τη μοιράζεται και αυτός από τη μεριά του, είναι η πιο ολοκληρωμένη και ευχάριστη εμπειρία της ζωής. Μην μπερδεύουμε όμως το λαμβάνω αγάπη με το μοιράζω αγάπη γιατί αυτά τα δυο είναι έτη φωτός μακριά!
3. Κατάθλιψη και μοναξιά εναντίον ευτυχίας και χαράς
Η κατάθλιψη αποτελεί μάστιγα της κοινωνίας μας. Αν και υπάρχουν πολλοί παράγοντες που οδηγούν στη κατάθλιψη, ένας από αυτούς είναι η αποκοπή από τον εαυτό μας και η αυτοεγκατάλειψη. Όπως ένα παιδί μελαγχολεί όταν ο γονιός αποκόβεται και δεν είναι διαθέσιμος, έτσι και το παιδί μέσα μας θλίβεται όταν αποκοβόμαστε από τα συναισθήματά μας και δεν τα χειριζόμαστε με αγάπη. Άλλος ένας λόγος είναι η κοινωνική απομόνωση και η μοναξιά, τα οποία είναι απόρροια της αποκοπής από τον εαυτό μας και της ανικανότητας να δεθούμε με τους άλλους.
Η ταινία Happy μας ταξιδεύει στους πιο χαρούμενους ανθρώπους του πλανήτη. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε κοινότητες όπου νιώθουν δεμένοι με τους γύρω τους και αισθάνονται ασφαλείς γιατί ο ένας προσέχει τον άλλον. Δεν νιώθουν μόνοι. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι που έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν τέτοιου είδους κοινότητες καταλήγουν να τις εγκαταλείπουν για τον ίδιο λόγο που εγκαταλείπουν και το γάμο τους: δεν είναι λειτουργικές εκτός και αν οι άνθρωποι είναι συντονισμένοι με τον εαυτό τους και παίρνουν την ευθύνη των συναισθημάτων τους.
4. Σωματική ασθένεια εναντίον σωματικής υγείας
Το άγχος είναι βασική αιτία πολλών ασθενειών (βλέπε The Biology of Belief του Dr. Bruce Lipton). Όσο ζούμε αποκομμένοι από τον εαυτό μας, την αγάπη και την παρογοριά και δεν ακούμε ή δεν δίνουμε σημασία στα συναισθήματά μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διαχειριστούμε σωστά το άγχος. Η ίδια η αυτοεγκατάλειψη προκαλεί άγχος και στρες ενεργοποιώντας το μηχανισμό «πάλεψε ή φύγε», ο οποίος επιδρά αρνητικά στο ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Σύμφωνα με τον Malcolm Gladwell στο Outliers, υπάρχει η ένδειξη ότι οι άνθρωποι που ζουν σε δεμένες κοινότητες είναι πολύ πιο υγιείς από όσους ζουν πιο μοναχικά. Άρα η επαφή με τον εαυτό μας και τους άλλους είναι ζωτικής σημασίας για την υγεία μας.
5. Εξαρτήσεις εναντίον αυτοελέγχου
Όταν δεν έχουμε μάθει να είμαστε συντονισμένοι με τα συναισθήματά μας, την αγάπη, την παρηγοριά και την πνευματική καθοδήγηση, πολύ συχνά στρεφόμαστε στις εξαρτήσεις για να καταπνίξουμε τα επίπονα συναισθήματά μας. Για να καταφέρουμε να διαχειριστούμε και να ελέγξουμε τα συναισθήματά μας με υγιείς τρόπους, πρέπει να συνδεθούμε με αυτά καθώς και με την επιθυμία να ανάλαβουμε την ευθύνη αυτών. Η στροφή σε εξαρτητικές συμπεριφορές είναι μια μορφή αυτοεγκατάλειψης και αποποίησης ευθυνών με αρνητικές συνέπειες.
6. Βία εναντίον συμπόνοιας
Όταν δεν έχουμε μάθει να βιώνουμε ολοκληρωτικά τα επίπονα συναισθήματά μας, να τα διαχειριζόμαστε με συμπόνοια, να μαθαίνουμε από αυτά και μετά να τα αποδεσμεύουμε, πιθανόν να χάσουμε την επαφή με την ανθρώπινη φύση. Αυτή η ανικανότητα διαχείρισης του πόνου είναι που οδηγεί σε ετεροκαταστροφικές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Όταν δε μπορούμε να συνδεθούμε με τα ίδια μας τα συναισθήματα με συμπόνοια, χάνουμε την ικανότητα να νιώθουμε συμπόνοια για τους άλλους. Όταν συμβαίνει αυτό εκτονωνόμαστε με βίαιους και επιβλαβείς τρόπους.
7. Ανία εναντίον πάθους και δημιουργικότητας
Το πάθος και η δημιουργικότητα ακμάζει μέσω της σύνδεσης με τα συναισθήματά μας και την πνευματική καθοδήγηση. Όταν αποκοβόμαστε από τα συναισθήματά μας για να προστατευτούμε από τον πόνο, απομονωνόμαστε από τη χαρά, τη δημιουργικότητα και το πάθος. Η ζωή γίνεται πεζή, βαρετή και χωρίς νόημα. Η αγάπη και η χαρά κατοικεί στο ίδιο μέρος της καρδιάς μαζί με τη μοναξιά και τη θλίψη. Όταν κλεινόμαστε για να μη νιώσουμε τη μοναξιά και τη θλίψη, φυλακίζουμε και την ικανότητα να νιώσουμε αγάπη και χαρά. Αυτός είναι πολύ λυπηρός τρόπος να ζει κάποιος.
Δεν χρειάζεται να ζεις έτσι. Μπορείς να μάθεις να είσαι συναισθηματικά συντονισμένος με τον εαυτό σου. Μπορείς να μάθεις να μετατοπίζεις το επίκεντρό σου από έξω (προσπαθώντας να λάβεις αγάπη και να συντονιστούν συναισθηματικά οι άλλοι μαζί σου) προς τα μέσα όπου αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου και τους άλλους. Μπορείς να σταματήσεις να αποφεύγεις να βιώσεις τα επίπονα συναισθήματα και να τα αγκαλιάσεις με συμπόνοια και με την επιθυμία να μάθεις από αυτά. Μπορείς να μάθεις να προσέχεις τον εαυτό σου και να βιώνεις τη βαθύτερη χαρά του να μοιράζεσαι την αγάπη σου με τους άλλους.