«Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.» Οδυσσέας Ελύτης
Υπάρχουν πάντα οι δυο πλευρές της ζωής. Η θετική πλευρά και η αρνητική. Όπως ακριβώς είναι ένα νόμισμα που περιέχει δυο όψεις. Και η ζωή είναι ένα νόμισμα, που βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, το οποίο πότε προσγειώνεται από τη μία πλευρά, πότε από την άλλη. Δε γίνεται συνέχεια να επικρατεί το μαύρο ούτε να υπερισχύει πάντα το άσπρο. Και αυτό κρύβει τη μαγεία και την απαίτηση για διεκδίκηση όσων μας αξίζουν.
Διάφορα μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες) προσπαθούν να σκοτεινιάσουν τις λίγες σπίθες αισιοδοξίας που ευδοκιμούν ακόμη μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Σπίθες γεμάτες χρώματα, που διψάνε για ζωή, για όνειρα και… μέλλον… Από την άλλη πλευρά, το μαύρο, το επικρατέστερο των χρωμάτων, πασχίζει να εκτοπίσει ελπίδες και όνειρα. Αγωνίζεται να πείσει για την απόλυτη καταστροφή, τη μιζέρια, το χαοτικό και αγχωτικό μέλλον, έτοιμο να κατασπαράξει τις ζωές μας.
Μας έχουν πείσει ότι υπάρχει μόνο αυτή η όψη του νομίσματος, η οποία βρίθει από ολική παραίτηση, «γαϊδουρινή» υπομονή, από άφεση στα χέρια των ανθελλήνων κλεφτών της χώρας μας. Κι εμείς αφηνόμαστε…. Αφηνόμαστε στην αγκαλιά του πρόσκαιρου παρόντος μέσα στην αδράνεια.
Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι είναι γοητευτικοί. Γιατί είναι επιφορτισμένοι με όνειρα για τη ζωή, με επιθυμίες, με στόχους. Πολλοί μεγαλύτεροι, όμως, από τους οποίους ένα μεγάλο ποσοστό φταίει που βρίσκεται η χώρα μας σε αυτή τη δυσμενή κατάσταση, πασχίζουν να κλέψουν τη λάμψη αυτή που τους ξεχωρίζει. (Έχουν ήδη κλέψει τις ζωές τους, στη λάμψη θα κολλήσουν;) Συννεφιάζουν τις ψυχές με το πέπλο της απαισιοδοξίας και τη βεβαιότητα της αδυναμίας για αλλαγή.
Έτσι πιστεύουν, γιατί οι προηγούμενες γενιές έζησαν πολύ καλύτερες μέρες… Έζησαν μεν σε χρόνια δύσκολα, όπου η φτώχεια ήταν δεδομένη. Παρ’ όλα αυτά, μπόρεσαν να χτίσουν τα όνειρά τους στην πορεία, βγαίνοντας από τη φτώχεια με γερά θεμέλια και να απολαύουν μέρες χαράς και ευημερίας για χρόνια. Α! Και σύνταξης βεβαίως – βεβαίως!
Από την άλλη πλευρά, οι νεότερες γενιές απόλαυσαν a priori τη δυνατότητα να μη λείπει τίποτα από το σπίτι τους, με όλες τις βιοποριστικές ανέσεις και το ικανοποιητικό χαρτζιλίκι, χωρίς να αναγκαστούν να βγουν από νωρίς στο «κουρμπέτι», όπως οι γονείς. Για αυτό και είναι δύσκολο να επιστρέψουν σε μια εποχή που δε γνώρισαν, όπου η φτώχεια διαδραματίζει καταναγκαστική κατάσταση.
Κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με απόλυτη ακρίβεια για το μέλλον. Αυτό, όμως, που χρειάζεται είναι να μη χάσουμε τη φωτεινή «πανοπλία» μας: τα όνειρα, τη δίψα για ζωή, την αισιοδοξία και την επιμονή που θα μας εξασφαλίσουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό. Εντάξει, είναι γνωστό τοις πάσι ότι η Ελλάδα υποφέρει από «Λερναίες Ύδρες», Πιο εύκολα πολεμά κανείς , όμως, με φόντο τον ήλιο παρά κοιτώντας παραδομένα το σκοτεινό έδαφος. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στο απέραντο, που νικά το πεπερασμένο των «Εφιαλτών» της Ελλάδας μας. Γιατί, όπως είπε και ο Στρατής Τσίρκας: «Όταν έχεις μέσα σου το φως, δε σε σταματάει κανείς».
Αναρτήθηκε από Ιωάννα Στιντσούδη
Πηγή: trionymo.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου