Το θέμα της πειθαρχίας είναι ένα κεντρικό ζήτημα σε κάθε οικογένεια. Τα παιδιά -όπως είναι φυσικό άλλωστε-, δεν πειθαρχούν εύκολα σε αυτά που εμείς οι μεγαλύτεροι θεωρούμε ότι πρέπει να κάνουν, εμείς από την άλλη δε δείχνουμε την απαραίτητη υπομονή κι αναπόφευκτα το θερμόμετρο της έντασης, πολύ συχνά, ανεβαίνει. Τι μπορούμε όμως να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση;
Ίσως, το πρώτο βήμα για να βελτιώσουμε τα πράγματα δεν είναι ν' ανακαλύψουμε το τι μπορούμε να κάνουμε αλλά το τι πρέπει να προσέχουμε – τι πρέπει ν' αποφεύγουμε να κάνουμε. Κι αυτό είναι τα κλασικά λάθη που συνήθως κάνουμε ως γονείς όταν προκύπτουν τέτοια ζητήματα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1. H πειθαρχία σε συγκεκριμένους κανόνες και συμπεριφορές εντός της οικογένειας δε ξεκινάει τη στιγμή που συμβαίνει κάτι αρνητικό, αλλά πολύ πριν, όταν και έχουν διευκρινιστεί οι κανόνες και τα όρια για μικρούς και μεγάλους.
Είναι φυσικό σε κάποιες περιπτώσεις να μην έχουν προβλεφθεί συγκεκριμένες αντιδράσεις των παιδιών όμως αυτός πρέπει να είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Έτσι λοιπόν, το τι είναι αποδεκτό ως συμπεριφορά και τι όχι είναι καλύτερο να έχει γίνει σαφές εξ' αρχής και όχι να τίθεται εκ των υστέρων.
2. Οι κανόνες ισχύουν και εφαρμόζονται απ' όλους – γονείς και παιδιά.
Εάν εμείς ως γονείς δεν τηρούμε συγκεκριμένους κανόνες που ισχύουν για όλη την οικογένεια τότε είμαστε αυτοί που δίνουν το …καλύτερο κίνητρο στα παιδιά μας για ν' ακολουθήσουν το παράδειγμά μας. Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, ο γονιός να βωμολοχεί και ν' απαιτεί από το παιδί του ν' αποφεύγει τα "κακά λόγια". Ισχύει απόλυτα δηλαδή η σοφή ρήση του λαού μας "δάσκαλε που δίδασκες…".
3. Ο ένας γονέας αμφισβητεί μπροστά στο παιδί την απόφαση που πήρε ο άλλος.
Αυτή είναι, πραγματικά, η απόλυτη συνταγή αποτυχίας. Ακόμη κι εάν όντως η απόφαση είναι λανθασμένη, το να ειπωθεί αυτό μπροστά στο παιδί δε βοηθάει καθόλου τα πράγματα. Η όποια συζήτηση γίνεται αργότερα, κατ' ιδίαν, με ηρεμία και διάθεση αμοιβαίας κατανόησης.
4. Δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα στη ρίζα του αλλά "σκεπάζεται προσωρινά".
Αυτό μπορεί να γίνει είτε με το ν' αναβληθεί η κουβέντα με το παιδί για μεταγενέστερο χρόνο ή και με ένα άλλο ιδιαίτερα δημοφιλή τρόπο – το να "γλυκαθεί" το παιδί με κάποιο δωράκι για να μην επιμείνει στην απαίτησή του.
Στην περίπτωση αυτή, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι πολύ σύντομα η συμπεριφορά θα επαναληφθεί και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση.
5. Χάνουμε εύκολα τη ψυχραιμία μας.
Γι' αυτό πιθανόν να υπάρχουν πολλές και σημαντικές δικαιολογίες – όπως συνήθως η κούραση της ημέρας, το ότι τα παιδιά διαλέγουν πάντα τις πλέον …ακατάλληλες στιγμές για τις αντιδράσεις τους, κ.ο.κ.
Δεν πρέπει να λησμονούμε ωστόσο, ότι τα νεύρα δεν επιλύουν τίποτε, ενώ το μεγάλωμα του παιδιού είναι έτσι κι αλλιώς και μία μακρά άσκηση υπομονής!
6. Ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι…παιδιά.
Πολλές φορές απαιτούμε -έστω κι ασυνείδητα- από το παιδί μας να συμπεριφέρεται όπως ένας μεγάλος. Μόνο που το παιδί είναι …παιδί και έχει τις αντιδράσεις ενός …παιδιού. Κάποια πράγματα δεν μπορεί να τ' αποδεχτεί εύκολα καθώς δεν έχει τις παραστάσεις και τα βιώματα ενός μεγάλου.
Εάν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα στο αντιμετωπίσουμε σωστά τις όποιες υπερβολικές ή λανθασμένες αντιδράσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου